กาญจนา แถลงกิจ

(ผู้ประสานงานเครือข่ายองค์กรพัฒนาเอกชนด้านเอดส์ ภาคเหนือ (กพอ.เหนือ) เป็นคนรุ่นใหม่ที่สนใจศึกษาเรื่องเจนเดอร์(เพศสภาพ) ตลอดจนเพศวิถี (sexuality) มาโดยตลอด และเป็นคนร่วมก่อตั้งคณะทำงานเรื่องผู้หญิงในงานเอดส์ ที่มีกิจกรรมเวทีเสวนาว่าด้วยตัวตนผู้หญิง เพื่อเสริมสร้างความเข้าใจเกี่ยวกับวัฒนธรรม ความเชื่อ ที่เป็นกรอบสร้างภาพผู้หญิงในสังคมไทย ปัจจุบัน )

ผู้เขียนได้มีโอกาสไปร่วมเวทีกับกลุ่มผู้หญิงทำงานในแวดวงด้านเอดส์ ที่แวะเวียนสัญจรจัดเวทีกันไปตามเนื้อหาและความสนใจของกลุ่ม แต่ครั้งนี้มีสิ่งที่น่าสนใจและหวือหวาอยู่พอสมควร นั่นคือ การนำวีซีดีหนังเรตเอ๊กซ์ที่เป็นการแสดงภาพการร่วมรักกันอย่างโจ๋งครึ่มมาเปิดให้ผู้เข้าร่วมที่เป็นผู้หญิงทั้งหมดประมาณ 80 คนได้นั่งดู ปกติหนังประเภทนี้เรามักจะหยิบมาดูกันในที่ที่เป็นส่วนตัว เป็นการดูคนเดียว ดูกับแฟน หรืออย่างมากก็ดูกับเพื่อนหลายคน ถึงกระนั้นก็คงไม่มากเกิน 10-15 คน มีผู้ชายเพียงคนเดียวคือช่างเครื่องไฟที่ต้องดูแลอุปกรณ์ในห้องที่ได้รับการยกเว้นให้เป็นจู๋เดียวที่สามารถอยู่ร่วมห้องกับเราได้ นี่คงเป็นความพยายามหนึ่งของผู้จัดที่ต้องการเปิดพื้นที่ของผู้หญิงกล้าพูดเรื่องเพศในที่สาธารณะกันอย่างเปิดเผยที่สุดเท่าที่เคยพบมาในชีวิตผู้เขียนเองก็เป็นได้ และดูเหมือนจะใช้ได้ผลเสียด้วย เพราะการดูหนังโป๊ร่วมกันทำให้ผู้เข้าร่วมลดความเขินอายที่จะพูดเรื่องเพศของตนเองร่วมกับเพื่อนคนอื่นๆได้มากขึ้น แอบสังเกตอากัปกิริยาของผู้ชม บางคนนั่งดูอ้าปากหวอก็มี บางคนก็วิพากษ์วิจารณ์ว่าท่านั้นไม่สนุก ท่านี้คงเจ็บน่าดู หรือไม่ก็จับกลุ่มวิพากวิจารณ์จนกลายเป็นเรื่องขำหัวเราะเอิ๊กอ๊ากกันไปนั่น

ถึงกระนั้นกระบวนการไม่ได้เป็นเพียงนั่งดูจบแล้วแยกย้ายกันไป มีการตั้งคำถามและแลกเปลี่ยนกันต่อว่า รู้สึกอย่างไรหลังจากดูจบและได้อะไรจากการดูหนังโป๊บ้าง คิดว่ามันผิดกฎหมายหรือไม่ ทำนองนี้เป็นต้น จับเนื้อหาใจความสำคัญได้อยู่สองเรื่อง ที่จะนำมาบอกกล่าวกันในที่นี้

หนังโป๊กับการสื่อสารเรื่องเอดส์และการป้องกัน กลุ่มผู้หญิงอธิบายว่าหนังโป๊มันก็เป็นเพียงเครื่องมือหนึ่งสำหรับกระตุ้นความรู้สึกทางเพศ ซึ่งแน่นอนว่าต้องมีการกำหนดอายุของคนดูด้วย จึงเป็นที่มาของการหยิบยกประเด็นของมาตรการกำหนดประเภทของหนังกับอายุของคนดูอย่างจริงจัง ควบคู่ไปกับการสื่อสารเรื่องเพศระหว่างพ่อแม่ลูกอย่างมีเหตุมีผล ซึ่งไม่ใช่เป็นเรื่องที่ทำได้ง่ายๆ โดยเฉพาะในบริบทของสังคมบ้านเรา บนฐานของการยอมรับความจริงว่าเรื่องราวเหล่านี้จับหรือปราบปรามอย่างไรไม่มีวันหมด ตราบที่มนุษย์ยังต้องมีการสืบพันธุ์และยังมีความรู้สึกหฤหรรษ์กับมัน หนังโป๊ก็จะดำรงอยู่คู่กับเราไปตลอด แต่สิ่งที่เห็นพ้องร่วมกัน นั่นคือ ผู้แสดงชายไม่มีการสวมใส่ถุงยางอนามัยขณะมีเพศสัมพันธ์กัน นั่นจึงเป็นที่มาของคำถามว่าอุตสาหกรรมหนังโป๊ในเมืองไทย (ไม่รู้ว่าจะเรียกได้ว่าเป็นอุตสาหกรรมได้หรือไม่ เพราะไม่มีการรับรองให้เป็นงานที่ถูกต้องทางกฎหมาย) ได้ให้ความสำคัญกับการมีเพศสัมพันธ์อย่างปลอดภัยไม่เสี่ยงต่อการรับเชื้อเอดส์ของผู้แสดงแค่ไหน หรือไม่มีเลย ? ถ้าใครติดตามข่าวทางหน้าหนังสือพิมพ์เมื่อไม่นานมานี้คงจะจำกันได้ กรณีที่นักแสดงหนังเรตเอ๊กซ์ของอเมริกาคนหนึ่งไปตรวจเลือดและผลตรวจออกมาพบเชื้อเอชไอวีในร่างกาย ทำให้นักแสดงคนอื่นๆ ที่เคยแสดงร่วมกับนักแสดงคนนั้นต้องพากันไปตรวจเลือดกันจ้าละหวั่น และครั้งนั้นก็มีคนได้รับเชื้อเอดส์จากนักแสดงคนนั้นจริงๆ เสียด้วยไม่แน่ใจว่ากี่คน แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ผู้ประกอบการอุตสาหกรรมผลิตหนังโป๊ที่นั่นซึ่งทำกันอย่างเปิดเผยบนดินต้องกลับมาให้ความสำคัญกับความปลอดภัยของนักแสดงมากขึ้น เหลียวมองแวดวงคนทำหนังโป๊บ้านเรา ที่การผลิตยังเป็นลักษณะของการแอบลักลอบทำอย่างผิดกฎหมาย คงจะถามหาความปลอดภัยยากอยู่เอาการ นอกจากเป็นความตระหนักของผู้ (แอบ) ผลิตและการสมัครใจหรือการต่อรองของผู้ (แอบ) แสดงกันเอง

หนังโป๊สื่อสารเรื่องเพศกับเราอย่างไร ต้องยอมรับเดี๋ยวนี้หนังโป๊ไม่ได้เป็นของหายากอีกต่อไป ดูจากวีซีดีของน้องแน็ทเวลานี้ที่ชาวบ้านร้านตลาดทั่วไป โดยเฉพาะผู้ชายมีน้องแน็ทไว้ครอบครองกันเป็นส่วนตัวแทบทั้งนั้น แต่จากประสบการณ์การดูหนังประเภทนี้ส่วนใหญ่แล้ว ผู้หญิงในเรื่องจะเป็นฝ่ายรับ(passive)จากผู้ชายมากกว่า ผู้ชายมีบทบาทเป็นฝ่ายรุก(Active) และการหลั่งน้ำอสุจิออกมาให้เห็นกันจะจะบอกถึงอาการถึงจุดสุดยอดของผู้ชาย และเป็นสัญญาณของการจบเรื่อง The end หากผู้ชายยังไม่หลั่งน้ำอสุจิก็ต้องแสดงต่อไปเรื่อยๆ เหงื่อจะเต็มหน้าผู้ชาย หรือถึงขั้นหยดลงบนเนื้อตัวของผู้หญิงก็มี ยัง… ผู้กำกับยังสั่งให้หยุดไม่ได้ จนกว่าน้ำขาวๆ จะพุ่งกระฉูดออกมานั้นแหละ ถึงจะหมดเวรหมดกรรมของหญิงชายคู่นี้ (นี่เองที่ผู้เขียนเข้าใจว่าการใช้ถุงยางอนามัยระหว่างแสดงมันจะเป็นตัวปิดกั้นไม่ให้น้ำอสุจิพุ่งกระฉูดออกมาให้เห็นกันจะจะ และจะทำให้ผู้ชมสูญเสียอรรถรถในการชม) แล้วจุดสุดยอดของผู้หญิงที่จะทำให้ท่านผู้ชมรับรู้ว่าเธอถึงจุดสุดยอดมันคืออะไร? ดูจากการเปล่งเสียงของเธอในระหว่างร่วมรักหรือ ผู้เขียนและเพื่อนผู้หญิงในกลุ่มนี้คิดว่า มันบ่งบอกออกมาชี้ชัดเหมือนการหลั่งอสุจิของผู้ชายไม่ได้ เพราะทั้งเรื่องเธอเปล่งเสียงร้องครวญครางตลอดเวลาตั้งแต่เริ่มถอดผ้าจนถึงตอนจบ คงหมดน้ำไปหลายแก้วเหมือนกันเพราะคอเธอคงแห้ง และถ้าตั้งใจฟังกันดีดี บางครั้งเธอยังเผลอหลุดปากร้อง "โอ๊ย" ออกมาเสียอีกนั่น ก่อนที่จะโอ๊วววว…อ้าววววเย่ยยย…กันไปตามเรื่อง หนังโป๊ไม่ได้สื่อสารกับผู้ชมได้รับรู้ถึงอาการถึงจุดสุดยอดของผู้หญิงหรือถามความสมัครใจของเธอว่า ทำแบบอย่างนี้แล้วชอบหรือไม่ชอบอย่างไร การเอาอวัยวะเพศไปถูไถระหว่างร่องหน้าอกของเธอ การใช้อุปกรณ์สารพัดแบบสารพัดขนาดเข้าไปในอวัยวะเพศของเธอ หรือการพ่นน้ำอสุจิใส่หน้าใส่ปากของเธอจนเนื้อตัวเลอะเทอะไปหมด ที่ทำมาทั้งหมดเธอมีความสุข เธอชอบบ้างไหม และที่ไม่น่าให้อภัยที่สุดคือไม่คิดจะถามว่าเธอถึงจุดสุดยอดแล้วหรือยัง เอาเข้าจริงๆเราก็ไม่ทราบว่าอาการถึงจุดสุดยอดระหว่างผู้หญิงกับผู้ชายนั้นมันเหมือนหรือแตกต่างกันอย่างไร แม้กระทั่งอาจารย์นิธิ เอียวศรีวงศ์เองได้วิเคราะห์ผู้หญิงในหนังสือโป๊ไว้ว่า " ส่วนใหญ่ของหนังสือโป๊ ทำขึ้นเพื่อผู้ชาย ทั้งๆที่ผู้หญิงเป็นอย่างน้อยก็ครึ่งหนึ่งของตลาด ยิ่งพลิกไปดูเนื้อหา ยิ่งพบว่าผู้หญิงในหนังสือโป๊มักไม่มีตัวตน หมายความว่าเป็นฝ่ายถูกกระทำและตอบสนองความปราถนาของผู้ชายหมด หล่อนไม่มีความประสงค์, ความชอบ, รสนิยมหรือ"กามวิตถาร" ของตนเองเลย ทั้งนี้เพราะความรู้ความเข้าใจของเราที่มีต่อกามารมณ์นั้นเป็นข้อสังเกตและศึกษาจากผู้ชายทั้งนั้น "(วิทยาศาสตร์สวมกางเกง) และผู้ชายส่วนใหญ่ก็รู้จักและเรียนรู้เรื่องเพศกันอย่างผิดๆ จากหนังสือโป๊หรือหนังโป๊กันเสียด้วยสิ ดันทึกทักเอาว่าผู้หญิงคงจะชอบอย่างนี้เป็นแน่แท้ ผู้หญิงส่วนใหญ่เองก็ไม่กล้าที่จะเอื้อนเอ่ยถึงอารมณ์ ความชอบ กับคู่ของตนเองได้รับรู้ มันจึงกลายเป็นปัญหาของผู้หญิงหลายคนที่ไม่เคยพานพบกับความสุขทางเพศ ปัญหามันยังไม่หยุดอยู่เพียงแค่นั้น แต่พัฒนาสายพันธุ์ไปสู่ปัญหาอื่นๆ ตามมา เช่น การกระทำความรุนแรงทางเพศต่อผู้หญิง หรือแม้แต่การข่มขืนภรรยาตนเอง อย่างนี้เป็นต้น

เป็นเช่นนี้แล้วมันถึงเวลาแล้วหรือยัง ที่เราจะหยุดมองผู้หญิงเป็นเพียงวัตถุตอบสนองทางเพศ อย่างที่ผู้ชายหลายๆคนชอบคิดกัน และท้าทายให้ผู้หญิงกล้าพูดและสื่อสารเรื่องเพศ ความชอบ รสนิยมทางเพศของตัวเอง อย่างน้อยก็เริ่มต้นที่คู่ของเรา !