หนาวลมเหนือล่อง...มาจากห้องหุบเขา
โศกเสียงกาเหว่า...พลัดลูกเมียผัว
ฝนเม็ดสุดท้าย...ขาดสายใบบัว
ผ่านชั้นฟ้ารั่ว...รัวล่มจมเมือง

หยาดเลือดรอยนั้น...เหมือนสิ้นกลิ่นคาว
ดวงดาวหน้าหนาว...เล่าทอแสงเหลือง
ร่ายพิธีกรรม...ร่ำความเปล่าเปลือง
ท่องมนต์เป่าเมือง...เรื่องร้อนตกตาย

บาดแผลกลางใจ...ไม่หายแม้น้ำแห้ง
คำรักในทุ่งแล้ง...เกลื่อนแกล้งไร้ความหมาย
บ้านยังคงอยู่...แต่บางผู้คนจากไป
เหมือนเดิมหรือหัวใจ...ใครจะเหมือนเดิม

ผีตากผ้าอ้อม...หอมกลิ่นลมตะเภา
อกเอยขวัญเจ้า...เราหรือเขาคือคนเริ่ม
ก่อกองไฟบนกองดิน...ดีดเพลงพิณให้เหิมเกริม
เก็บซับน้ำตาเติม...เพิ่มไฟสุมให้รุมแค้น

หลังรอยหม่นไหม้...โหยหาใครเช็ดน้ำตา
เถิดทุกบ้านเรือนเขื่อนคา...บอกลาผีฟ้าพญาแถน
ปัดกวาดบ้านช่อง...ห้องหับเมืองแมน
เก็บภาพบางภาพบนฝาแขวน...ทิ้งลงหีบห่อพอกันที

ปลดภาพบางภาพบนฝาแขวน...ลงเผาทิ้งไฟไม่ไยดี

เพียงคำ ประดับความ
กลุ่มกวีตีนแดง