ทอดแขนชี้ลงสู่เบื้องน้ำแม่ของ
อะโหสิลบโสกหมองพะยาบาด
ตายยากแสน ท่ละมานการฮวมชาด
สงคามเพื่อเอกะลาดปดป่อยลาว
อะโหสิเดลัดสานหมู่ช้างม้า
คบเลี้ยวกินชิ้นมังสาข้าพะเจ้า
เฮือล่องของหลายเติบนำหัวลาวเฮา
ไผจุดเผานะคอนหลวงเวียงจัน
สุดอาลัย พะแก้วพากหอพะ
แต่ก่จะอดไจย่างอึดกั้น
ส้างสามิดคตะพาบไหม่ฮ่วมกัน
ข้ามก่ายความคัดง้างบั้นตะกี้
เพื่อนำพา สากนสู่สะไหมไหม่
ลึกสึ้งไกกว้างกะแสแผ่ฮังสี
อินดูจีนแจ้งขะหยายมั่นไมตี
สามักคีพูมิพากสู่ฮักแพง
เจ้าอะนุวง มื้อนี้ยืนตะหง่าน
ตอกย้ำพีละกำอาดหานเพิ้นก้าแก่น
โฮมดินดอนต้อนเหย้าพิกพื้นแดน
ลาวอิดสะหละแม่นปึกแผ่นสิวิไล
บทกวีโดย บัวละพา ไชยะวาปี
ในกานโอกาสสะเหลิมสะหลองฮูบปั้นหล่อเจ้าอะนุวง
ชมเชยกานส้างตั้งนะคอนหลวงเวียงจัน 450 ปี
ชมเชยวันปดป่อยและส้างตั้ง สปป.ลาว คบฮอบ 35 ปี