“ใครเคยดูหนังโป๊บ้าง ยกมือขึ้น !” ผู้เขียนเชื่อว่าไม่ว่าผู้อ่านจะชอบมันหรือไม่ก็ตามคงเคยชมหนังแนวนี้มาบ้างไม่มากก็น้อย และไม่น่าเชื่อว่ามันได้อยู่คู่กับสังคมไทยมาตั้งแต่ 40 ปีมาแล้ว ตั้งแต่ยุคของหนัง 8 มิลฯ ที่แอบฉายกันตามโรงภาพยนตร์ยามวิกาลย่านเยาวราชและย่านวงเวียน 22 กรกฏาฯ จนเลยมาถึงยุควีดีโอเทปเฟื่องฟูช่วงปี 2523 และยุคหนังโป๊ดิจิตอลในช่วงที่เทคโนโลยี VCD และ DVD ที่ทำให้เก็บรักษา (หรือซุกซ่อน) ได้สะดวกและกระทัดรัดขึ้น (ล่าสุดมีหนังโป๊ออกมาในรูปแบบ Blu-ray แล้ว อร๊างงงงงง) “ต๊ายยยยย... บัดสีบัดเถลิง พวกนี้มันมาจากวัฒนธรรมต่างชาติ มันมามอมเมาเยาวชน มันมาทำให้ผู้หญิงถูกตัวผู้ที่ดูมาแล้วเลียนแบบอย่างในหนัง” จะว่าไป “เรื่องโป๊ๆ” หรือ Pornography อยู่คู่กับมนุษยชาติในทุกสังคมที่มีวัฒนธรรมการเขียน คำๆ นี้ในตะวันตกหมายถึง การเขียนเกี่ยวกับเรื่องราวของโสเภณี รวมไปถึงเป็นผลงานศิลปะหรือวรรณกรรมใดๆก็ตาม ที่ได้วาดหรือบรรยายถึงชีวิตของพวกโสเภณีทั้งหลายในสมัยก่อน ในปัจจุบัน Pornography ได้เปลี่ยนแปลงความหมายไปจาก “เรื่องของโสเภณี” เป็นการนำเสนอเกี่ยวกับพฤติกรรมที่เป็นไปในลักษณะกามวิสัย (erotic)ในสื่อประเภทต่างๆ เช่น หนังสือ สิ่งพิมพ์ ภาพถ่าย ภาพเขียน รูปปั้น ภาพยนตร์ หรืออื่นๆ เพื่อต้องการกระตุ้นให้เกิดความตื่นตัวหรือความเร่าร้อนทางเพศ (Cause sexual excitement) ในตะวันออกเองก็มี “เรื่องโป๊ๆ” ก็ปรากฏในหลายวัฒนธรรมทั้งจีน อินเดีย เปอร์เซีย ญี่ปุ่น แม้ในในสังคมไทยเองก็พบได้ในเพลงพื้นบ้าน รูปปั้นในพิธีกรรมของฝน ไปจนถึงตามฝาผนังวัด “เรื่องโป๊ๆ” ของเอเชียสะท้านโลกอาทิ กามสูตร (Kana Sutra) และศิลปะภาพพิมพ์ของญี่ปุ่นหรือที่เรียกว่า “Shunga” (ตัวอย่างภาพ Shunga ที่โด่งดัง “The Dream of the Fisherman's Wife (Hokusai, 1820)”) “อั่นนั่นนั่นแน่ พูดถึงญี่ปุ่นแล้วตาลุกวาวเลยทีเดียว” แม้ว่า “เรื่องโป๊ๆ” จะมีมานมนานแล้วในวัฒนธรรมต่างๆ ตัวโลก แต่ในโลกโลกาภิวัตน์ที่ถ้าคิดถึงเรื่องเอ็กซ์ๆ แล้ว สื่อภาพยนตร์กับสื่อสิ่งพิมพ์มาแรงแซงทางโค้ง ยักษ์ใหญ่อย่างพี่อเมริกาก็เป็นจ้าวแห่งสื่อปลุกใจเสือป่า น้องใหม่หัดเอ็กซ์อย่างญี่ปุ่นก็ขอท้าชิงด้วยการเริ่มผลิตหนังอีโรติก (ที่ญี่ปุ่นเรียกกันว่า Pink film) ตั้งแต่ช่วงปลายของปี 1960 จนออร่าสีชมพูของ AV (Adult Video) ของญี่ปุ่นหลังปี 1980 ถึงปัจจุบัน กลายเป็นคู่แข่งที่สูสีกันทั้งปริมาณและคุณภาพระดับเลยทีเดียว (รวมถึงสื่ออื่นๆ เช่น การ์ตูน เกม Sex toy ฯลฯ แต่ในที่นี้ขอพูดถึงหนัง AV อย่างเดียวก่อนนะคะ) แต่การตัดสินคุณค่าว่าหนังผู้ใหญ่สมควรจะมีอยู่หรือไม่ โดยส่วนตัวแล้วขึ้นอยู่กับอัตตวิสัยของแต่ละท่าน แม้งานวิจัยเรื่องสื่อลามกกระแสหลักจะฟันธงว่าสื่อลามกเป็นที่มาของอาชญากรรมทางเพศ สนับสนุนมายาคติว่าผู้หญิงเป็นวัตถุทางเพศและบ่อนทำลายศีลธรรมอันดีงามของสังคม แต่ก็มีการศึกษาอีกกระแสหนึ่งที่มีแนวโน้มจะสนับสนุนสื่อลามกและวิพากษ์วิจารณ์การศึกษากระแสหลักว่าการทำให้ผู้หญิงกลายเป็นวัตถุความใคร่นอกจากสื่อลามกแล้วในสื่อโฆษณาอื่นๆ ที่ทำให้ร่างกายของพวกเธอกลายเป็นสินค้าก็ถือว่าเป็นการลดทอนความเป็นมนุษย์เช่นกัน และเป็นสิทธิของพวกเธอที่จะประกอบอาชีพนี้ อีกทั้งสื่อลามกช่วยให้ข้อมูลทางเพศกับผู้หญิงและมุมมองเรื่องเพศที่เกิดขึ้นในโลก เป็นทางออกสำหรับคนโสดและคนที่มีปัญหาทางเพศกับคู่สมรสในการปลดปล่อยจินตนาการทางเพศและเป็นสื่อพูดคุยระหว่างชายและหญิง อย่างไรก็ตามประเด็นเรื่องสื่อลามกยังรอให้ผู้สนใจเข้าศึกษาในมุมมองที่แตกต่างเพื่อสร้างความรู้ในการทำความเข้าใจอยู่ตลอดเวลา นอกจากจะสร้างข้อถกเถียงให้กับวงการวิชาการด้านเพศศึกษา สังคมศาสตร์ และสาขาสตรีนิยมแล้ว ในวงการวิชาการสาขาญี่ปุ่นศึกษาเองก็ยังถกเถียงกันอยู่ว่าทำไมอุตสาหกรรมหนังโป๊ถึงเติบโต ได้รับความนิยมทั้งในประเทศและต่างประเทศ หลังจากอุตสาหกรรมญี่ปุ่นและการบริโภคภายในประเทศเจริญเติบโต ทำให้สามารถบริโภคสินค้าฟุ่มเฟือย ตลอดจนอุตสาหกรรมบันเทิงญี่ปุ่นเองก็รุ่งเรืองขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่แต่ปี 1950 หรือโครงสร้างเศรษฐกิจสังคมทำให้วิถีชีวิตคนญี่ปุ่นกลาย “มนุษย์เงินเดือน” หรือ “ซาราริ มัง” อันเคร่งเครียดจนผู้ชายที่ทำงานหนักเหล่านั้นต้องหา “ความบันเทิงเริงใจ” ในด้านต่างๆ หนัง AV ก็เป็นความบันเทิงประเภทหนึ่งที่ตอบสนองความต้องการตามสัญชาติญาณทางเพศ หนัง AV ในยุคแรกเริ่มของญี่ปุ่น หรือ “Pink film” ในยุคต้นๆ (ช่วงปี 1960-70) นั้นเป็นภาพยนตร์ขาวดำที่นำเสนอความวาบหวิวของฉาก “เลิฟ ซีน” การเล่าเรื่องราวฝันเฟื่องแฟนตาซีมากกว่าเทคนิคลีลาการ “โจ๊ะ พรึ่มๆ” แบบหนังโป๊ปัจจุบัน โดยต่อมาเรียกลักษณะหนังแนวนี้ว่า Roman Porno ช่วงปี 1960 การถ่ายทำหนังยังเป็นหนัง “ต้นทุนต่ำ” ต่อมาในปี 1970 – 1980 เริ่มมีการตั้งสตูดิโอเพื่อผลิตหนังแนวนี้อย่างจริงจังมากขึ้น สตูดิโอที่มีชื่อเสียงสุดๆ ในสมัยนั้นคือ Studio Nikkatsu ส่วนผู้กำกับที่มีชื่อมากในยุคนั้นคงหนีไม่พ้น Koji Wakamatsu เจ้าพ่อ Roman Porno ที่ปัจจุบันยังคงกำกับหนังแนวนี้และดำรงแนวทางไว้อย่างแน่วแน่มั่นคง ตัวอย่างหนังที่ “เป็นตำนาน” ได้แก่ Kabe no naka no himegoto (Secrets Behind the Wall, 1965), Yuke Yuke Nidome no Shojo (Go, Go Second Time Virgin, 1969), Tenshi no Kokotsu (Ecstasy of the Angels,1972) ส่วนเรื่อง Secrets Behind the Wall ถึงขั้นเข้าชิงรางวัลเทศกาลภาพยนตร์นานาชาติเบอร์ลินครั้งที่ 15 (ตัวอย่างภาพยนตร์เรื่อง Secrets Behind the Wall จาก http://www.youtube.com/watch?v=JRT7cZ4JZN4 ) ในช่วงปี 1980 ภาพยนตร์อีโรติกได้รับความนิยมสูงขึ้น ส่งผลให้อุตสาหกรรมหนังประเภทเติบโตอย่างรวดเร็วด้วยเช่นกันเนื่องจากเครื่องเล่นวีดีโอเทปซึ่งเป็นอุปกรณ์ไฟฟ้าเพื่อความบันเทิงราคาถูกลงและสามารถมีครอบครองได้ทุกครัวเรือน การชมภาพยนตร์จึงขยับขยายจากในโรงภาพยนตร์มาอยู่ใน “พื้นที่ส่วนตัวมากขึ้น” แน่นอนว่าแนวของหนังก็มีหลากหลายมากขึ้น ส่วนหนังแนวอีโรติกแบบอาร์ตหรือแนว Roman Porno (ที่ถึงจะยั่วยวนให้สยิวกิ๊ว แต่ก็ดูยากให้ตายเถอะโรบิน !) ก็โดนหนังที่ “ดูง่ายขึ้น” แซงท้างโค้ง เส้นแบ่งระหว่างหนังอีโรติกกับหนัง AV ก็เริ่มต้นขึ้น และในยุคนี้เองเป็นยุคแรกเริ่มของ ไอดอลสาว AV หรือนักแสดงหนังผู้ใหญ่ นักแสดงหนัง AV ต้องไม่ใช่นักแสดงภาพยนตร์และหญิงค้าบริการใน Soapland (คล้ายอาบอบนวด-ผู้เขียน) สำหรับหนัง AV ของชาวเกย์ก็เริ่มมีในยุคนี้เช่นกัน (ตัวอย่างหนัง AV ยุค 1980 Sentakuya Kenchan (เคนจัง ไอ้หนุ่มร้านซักรีด-ผู้เขียน), http://www.youtube.com/watch?v=ZCURpxyV3U4) ด้วยความหลากหลายและเสพง่ายของหนัง AV ทำให้หนัง Roman Porno ลดความนิยมลงไปมากจนทำให้บริษัทและสตูดิโอที่ผลิตหนังแนวนี้ล้มลายและปิดกิจการไปเป็นจำนวนมากในช่วงปี 1990 ประกอบกับอินเตอร์เน็ตและการใช้ VCD/DVD ได้ทำให้โลกรู้จักหนัง AV มากขึ้น สำหรับหนุ่มขี้อายที่ไม่กล้าไปเลือกหนังตามร้านขายหรือร้านเช่าก็สามารถหาความบันเทิงเพียงปลายนิ้ว “คลิ๊ก” ในบ้านเราเองกระแส J-POP ก็ได้รับความนิยม สาว AV ขาว สวย หมวย เอ็กซ์ จึงขอประชันกับสาว AV ตะวันตกนมตูมละกันนะคะ การจำแนกหนัง AV แบบกว้างๆ ที่สุด จำแนกได้ 2 ประเภทคือ Soft Core และ Hard Core ประเภท Soft Core บางครั้งก็ไม่ใช่หนังเน้นที่ “โจ๊ะ พรึ่มๆ” กันอย่างเดียว แต่เน้นไปทางความน่ารัก ความสวยงาม การถ่ายภาพและภาพเคลื่อนไหวแบบเซ็กซี่ ชุดว่ายน้ำ ชุดชั้นใน และ Race Queen (สาวมอเตอร์โชว์ในสนามแข่งรถ) ส่วนประเภท Hard Core เน้นฉาก “โจ๊ะ พรึ่มๆ” และมีความเนื้อหาหนัก เร่าร้อน และหลากหลายตั้งแต่การร่วมเพศแบบปกติไปจนถึงวิตถารเลยทีเดียว หนัง AV แบบ Hard Core ยังจำแนกไปอีกได้หลายแนวให้เลือกเสพ ทั้งจะลงสนามแบบแบบชายเดี่ยว-หญิงเดี่ยว แบบชายหมู่หญิงเดี่ยว ชายเดี่ยวหญิงหมู่ ชายหมู่หญิงหมู่ ฯลฯ บทบาทในหนังเองก็หลากหลาย จะเป็นเอ็กซ์กับคุณครู กับนางพยาบาล กับตัวการ์ตูน (คอสเพลย์) หรือจะใช้ศิลปะการมัดเชือกแบบญี่ปุ่นมาพันธนาการ ไปจนถึงฉากจบทั้งหลั่งข้างใน หลั่งข้างนอก (ฉากนี้ภาษาหนังเรียกว่า Money Shot หรือฉากทำเงิน) แล้วแต่จะชอบให้พุ่งไปบนส่วนไหนของเรือนร่าง หรือจะให้นางเอกกลืนลงไปก็ได้ทั้งนั้น หรือจะชอบแบบ SM (Sadism/Masochism หรือเรียกอีกอย่างว่า Slave/Master) ก็ได้ และอีกมากมายสาธยายไม่หมด อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี้ล้วนเป็นการแสดง แต่ก็มีทั้งข่าวจริงและข่าวลือว่าเป็นการถ่ายจากเรื่องจริง ไม่ใช้สลิง ไม่ใช้คนแสดงแทน ส่วนใหญ่จะเป็นแนวที่ฝ่ายหญิงในเรื่องไม่ได้สมัครใจให้ร่วมเพศ เช่น การรุมโทรม การข่มขืน การสอดใส่โดยวัตถุอื่นๆ เป็นต้น (ตัวอย่าง AV ประเภท Soft Core – Cosplay และ Maria Ozawa นักแสดง AV สาย Hard core ที่มีชื่อเสียงทั้งในและนอกญี่ปุ่น) การซื้อขายหนัง AV ในญี่ปุ่นนั้นจะถูกกฎหมายเมื่อผ่านการเซนเซอร์อวัยวะเพศแล้วก่อนวางขาย ส่วนใหญ่เป็นการทำภาพเบลอโดยทำโมเสก (ในขณะเดียวกันก็มีเทคโนโลยีที่สามารถเอาโมเสกออกได้ด้วยเช่นกัน) มีวางขายและมีให้เช่าตามร้านเช่าวีดีโอทั่วไปโดยจะจัดโซนหนังประเภทนี้ไว้ต่างหากและจำกัดอายุผู้เช่าหรือซื้อ หรือจะให้ครบครันก็มีวางขายตาม Sex Shop พร้อมอุปกรณ์เสริมสำหรับท่านชายและท่านหญิง แต่หนัง AV ที่ผิดกฎหมายคือหนังที่เด็กและเยาวชนเป็นผู้แสดง หลังจากอุตสาหกรรมหนังผู้ใหญ่และสินค้าเพื่อความบันเทิงทางเพศเติบโตตั้งแต่ปี 1990 ทำให้วงการหนัง AV และนักแสดงมีมากขึ้นเป็นจำนวนมาก จำนวนค่ายหนังมีประมาณ 41 ค่าย นักแสดงหญิงที่มีชื่อเสียงในต่างประเทศราว 132 คน (นี่ยังไม่รวมในประเทศ) ในปี 2006 ญี่ปุ่นได้รายได้จากการเก็บภาษีจากหนังประเภทนี้ประมาณ 19,980 ล้านเหรียญสหรัฐ (อ้างจาก http://www.economywatch.com/world-industries/porn-industry.html) รายได้จากการประกอบธุรกิจบันเทิงญี่ปุ่นก็ยั่วยวนให้สาวๆ หันมาเป็นนักแสดงมากขึ้น ตลอดการดำเนินเรื่องก็พยายามให้ได้ฉากที่เป็นสาธารณะ เช่น ตามถนน สวนสาธารณะ มินิมาร์ท แม้เศรษฐกิจญี่ปุ่นช่วงขาลงในช่วง 5 ปีย้อนหลังจะทำให้วงการ AV ซบเซาลง ผู้ผลิตจึงลดต้นทุนด้วยการแอบถ่ายตามสถานที่ต่างๆ จนเกิดเป็นข่าวดังและถูกจับกุมข้อหาอนาจารเมื่อไม่นานมานี้ เนื่องจากไปถ่ายทำกันในร้านฟาสต์ฟูดและการถ่ายทำแนวข่มขืนด้วยเช่นกัน ถึงเศรษฐกิจจะถดถอยอย่างไรก็ตามค่าตัวของสาว AV ก็ยังสูง แถมสังคมญี่ปุ่นยังเปิดกว้างขึ้นกว่าเมื่อก่อน จึงมีนักแสดง AV หลายคนแจ้งเกิดในวงการบันเทิง เช่น พิธีกรเกมโชว์ ผู้ประกาศข่าว นักแสดงไอดอล ส่วนวงการ AV ก็ยังอ้าแขนรับนักแสดงไอดอลที่อยากผันตัวเองจากวงการบันเทิงที่มีการแข่งขันกันสูงมาเป็นสาว AV ดีไม่ดีอาจจะดังกว่าเป็นไอดอลที่ถูกลืมก็ได้นะคะ อร๊างงงงงง ♥ หมายเหตุ ผู้ที่สนใจศึกษาเรื่องการให้คุณค่าและความหมายต่อสื่อลามก สามารถอ่านเพิ่มเติมได้ที่ จงกลนี โตสกุลวงศ์. การวิเคราะห์วาทกรรมการให้ความหมายสื่อพิมพ์ลามกของ 9 สถาบันในสังคมไทย. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. (2542).