พี่ดารณี,
เรายังคงอยู่ในนี้ทุกเช้าค่ำ
ในแดนสนธยาอันมืดดำ
ใช้มือคลำลูบหน้าปะมือใคร

เรายังคงหลับหูหลับตา
บอบช้ำร่ำสุราหมดจอกไห
ยังหายใจขื่นๆ ทุกคืนไป
ยังร่ำไห้ ก็ทำได้...เพียงเท่านั้น

พี่ดารณี
เรายังฝันถึงที่นี่ และที่นั่น
แม่น้ำของเรา ทอดยาวนิรันดร์
แต่ถนนสายนั้น...มันขาดตอน

เสียงที่เปล่งออกไปไร้วลี
เสรีภาพไม่มีอยู่ใต้หมอน 
เราอาบน้ำ กินข้าว และเข้านอน
ฟังนิทาน อวยพร กันอย่างเดิม

พี่ดารณี,
สงครามนี้ สิ้นสุด หรือเพิ่งเริ่ม
เรามุดหัว อยู่กันไป อย่างอย่างเดิม
เสพสังวาส เพียรเพิ่ม ประชากร

ถามหาผู้สืบทอดจิตวิญญาณ
แต่วลีอาจหาญ มันหลอกหลอน 
เสรีภาพเป็นเพียง ฝันก่อนนอน
อดทนรอไปก่อน...อย่าร้อนใจ