หรือสิ้นไร้ซึ่งแล้วความเป็นธรรม บนบัลลังก์.. สถิตย์ความเกลียดกลัว ชิงชัง ระแวงหวาดหวั่น พิพากษาอาญาโทษโหดมหันต์ หมายจองจำปัจจุบัน ไว้ในอดีตกาลสมัย ในห้องตัดสิน.. อัดแน่นอคติ มลทิน มิสิ้นสงสัย ยุติธรรม..ยุติธรรม..พร่ำบ่นไป ทั้งดวงตาทั้งดวงใจ บอดใบ้ด้วยอำนาจหนาหนัก นอกกรงขัง.. ร้องเรียกอย่าบิดเบือน ปิดบัง กีดกันกั้นกัก หยุดเข่นฆ่า..หยุดทำร้าย..ด้วยความรัก เซ่นบูชาซากปรัก ซึ่งใกล้แตกหักเสื่อมสลาย ในคุกเรือนจำ ทับถมความเจ็บช้ำ ปวดร้าว กว่าคาดคิดหมาย โซ่ตรวนนั้น..พันธนาการใจกาย สิทธิเสรีภาพสูญหาย ทำลายคุณค่าความเป็นคน หรือสิ้นไร้ซึ่งแล้วความเป็นธรรม จึงป้ายสีปรักปรำ (เลวระยำ) ปราศจากเหตุผล ในคุกนั้น..นั่นคือผู้ทุกข์ทน และนั่นคือประชาชน บนแผ่นดินไหม้หม่นผืนเดียวกัน ................... ทางเท้า : กลุ่มกวีราษฎร์ เพื่อร่วมเรียกร้อง ให้ปล่อยตัวนักโทษการเมืองและผู้ต้องคดี ม.112 โดยไม่เป็นธรรมทุกราย