ต่อให้ตะโกนดังสักเพียงไหน เสียงนั้นก็ไม่เดินทางไปถึง เท้าบางเท้าที่ถูกตรวนตอกตรึง ไม่ใช่นิทานโศกซึ้งเรียกน้ำตา บางเสรีภาพราคาต้อยต่ำ ความเป็นคนถูกย่ำไม่เห็นค่า อาจต้องรอให้ตายก่อนเวลา กว่าใครจะรู้ว่าเขาถูกขัง บางสุ้มเสียงของผู้คนในเมืองนี้ ไม่มีคลื่นความถี่ในแผนผัง จึงแผ่วเบาเกินกว่าจะรับฟัง ทั้งเลือนรางเกินกว่าจะหวังใด “ผมรอคอยพวกท่านมาเปิดประตูคุก” นั่งนับวันรอการไหม้ลุกของเทียนไข แต่หากมันยาวนานจนผมตาย ช่วยแห่ศพผมไปรอบรอบเมือง เพื่อบอกความจริงแก่เด็กเด็กในเมืองนี้ ว่านิทานนั้นมีอยู่หลายเรื่อง บางชายชราไม่ต้องเล่าอย่างเปล่าเปลือง หากชื่อเรื่อง “คนเรามันเท่ากัน” บอกชื่อผมแก่เสรีชนในเมืองนี้ (บอกชื่อผมแก่ปัญญาชนในเมืองนี้) ว่ากาลครั้งหนึ่งมีคนตายเพราะความฝัน ชื่อของเขา “สุรชัย แซ่ด่าน” ไม่ใช่นักสู้ในจินตนาการ แต่เป็นตำนานของประชาชน