บัดนั้นเป็นต้นมา
ก็แห่วนกันไปรอบพระอุโบสถ
ด้วยบทเพลงพ่อปกครองลูกมโหระทึก
ปวงชนต้องขดคองอเข่าเข้าสำรวม
มนต์แห่งศูนย์กลางจักรวาลแผ่ซ่านไปทุกอณู
ซาบซึ้งดวงตาของอุปัชฌาที่จิกลงมาเป็นรอยยิ้ม

"พวกเราพนมมือสิ ท่านจะเทศนาธรรม"

"เกิดขึ้น ตั้งอยู่ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ เกิดขึ้น ตั้งอยู่
เกิดขึ้น ตั้งอยู่ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ เกิดขึ้น ตั้งอยู่
เกิดขึ้น ตั้งอยู่ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ เกิดขึ้น ตั้งอยู่"

ตั้งอยู่ด้วยน้ำหนักที่มากกว่าองค์พระประทาน
กดทับจนกระดูกช่างไม้ ช่างปูน แหลกเละ

ผู้มีบุญกล่าวสมาทานสิกขาบทว่าด้วยบัลลังก์
พระอาจารย์ ถาม : มะนุสโสสิ๊
ผู้มีบุญ ตอบ : นัตถิ ภันเต

ความยุติธรรมของผู้มีบุญจึงดำรงอยู่ตั้งแต่บัดนั้น เป็นต้นมา

แต่เรื่องราวยังไม่จบแค่นั้น
หลังจากการมาถึงของสัมภาระหนักอึ้ง!
ด้วยการประคับประคองของโช้ค เพลา แหนบ
อันมีหัวใจคนขับเป็นประมุข
ชั่วประเดี๋ยวเดียว แล้วฟ้าก็ผ่าเปรี้ยง ชิ้นส่วนกระจัดกระจาย
ทั้งเนื้อ ทั้งเหล็ก ผืนดิน เป็นหลุมโอบอุ้มดูดร่างลงตรงนั้นต่อหน้าต่อตา ต่อหน้าต่อตาให้เล่าขานสืบกันมา
บนทางธุลีกันดารถูกบังคับให้ใช้เกวียน
เรื่องราวยังไม่จบแค่นั้น เราเห็น ทุกคนเห็นเป็นพยาน
มีร่องรอยของล้อรถ ผ่านมาทางนี้ จากตรงนี้ ไปทางนั้น
ไปข้างหน้า
 

(แด่ คนขับรถ ชื่อ อำพล ตั้งนพกุล)