จักกล่าวถึงกรุงเทพทวาราวดี

อันเปนบรมราชธานี                             รุ่งเรืองด้วยเหลี่ยมชน

ดังเปนที่ปรากฏรจนา                           ทั่วภาราทุกแห่งหน

ในโลกาภิวัตน์สากล                            ทั้งหมู่คนอาเซียนเห็นศุขจริง

ทั้งพ่อค้านายทุนก็มากหนา                   ด้วยกรุงภาราปกติสุขยิ่ง

เมื่อประชาธิปไตยยังไหวติง                  พระเดชคุณมิ่งประเทศจึงสุขมี

ประกอบด้วยกฎหมากฎแมวทำนุก          อยู่เย็นเป็นศุขสวัสดีสว่างศรี

เปนใหญ่กว่าอิสานล้านนาปัฐพี              ปัตตานีเหนือใต้ธานีไทย

ทั้งวิญญูชนมนตรี                               สมณ์ชีพราหมณ์คริสต์อิสลามอาศัย

กรุงรัตนโกสินทรเปนที่คุ้มภัย                เหมือนร่มไทรร่มเย็นไม่เสื่อมทราม

อีกทั้งแม่น้ำเจ้าพระยาก็ยัง                   ไหลหลั่งตามฤดูกาลทั้งสาม

แต่ด้วยอำนาจอานุภาพมูมมาม              แมลงสาปลุกลามไพรีถิ่นภพ

อีกกำนันมันเทพสุดสะท้าน                   เปนอันธพาลเป่าหวีดไม่ยอมจบ

ประชาธิปัตย์เสื่อมสูญเพิ่มพูนอสุรีมีที่รบ   บริบูรณ์พูนสุขครบเพลาหมากม่วงหล่นสองห้าห้าเจ็ดกำนัล

จึงลากจูงทหารหาญ                            กระทำรัฐประหารเปนแม่นมั่น

ด้วยข้าราชตุลาการไม่เปนธรรม์             จึงเกิดอัศจรรย์อัยการสึก (แล้ว)

จึงเดือนดาวดินหญ้าก็อาเพศ                 อุบัติเหตุด้วยสองมาตรฐานเพดานแก้ว

ทุกอย่างไม่เปนเหมือนวันวานนานแนว     อ้ายถวิลกรวยนั้นไม่แจวไม่ย้ายเมือง

เจ้าพระยาแดงเดือดดุจเลือดนก             อกแผ่นดินจักบ้าฟ้าเหลือง

อีกผีป่าทำซ่ากล้ายึดเมือง                    ผีเมืองจึงวิ่งหนีไป

เสื้อเมืองนักสิทธิสันติเอาตัวพลี             คิดแต่หาวิธีแถอยู่แถกไถ

แผ่นดินลุกไหม้เปนไฟ                        ออนไลน์ไปตามอารมณ์

อันหมอลักษณ์ไม่ได้ฟันธง                   ก็พ้องตรงสัปดนคนเปนลมล้ม

มิใช่เทศกาลร้อนก็ร้อนบรม                  มิใช่เทศกาลลมก็ลมพัด

ใช่เทศกาลหนาวก็บ่หนาวพ้น                ใช่เทศกาลฝนฝนก็บ่อุบัติ

ประชาชนจักล้มหายตายพลัด               ทั้งหมาแมวสิงสัตว์ก็จักร้อนรน

ทั้งเทพเทวาหน้าที่มีมัก                        ก็จักปกปักแต่ฝ่ายอกุศล

ทรราชจักเข่นฆ่าประชาชน                   ทรชนจักประสบชัยในรัก

เจ้าพระยาอำมาตย์ผู้ใหญ่                    สื่อนั้นไซร้ก็ไม่มีศักดิ์

อันลูกศิษย์มิรู้สู้ครูภักดิ์                       นักวิจารณ์ฤาก็เชิงน้อย

คนพาลจักมีอำนาจ                            นักปราชญ์ก็จักต่ำต้อย

รถถังจักเฟื่องฟูลอย                           เอ็มเจ็ดสิบเก้าอันลอยจักถอยจม

ทักษิณสกูลจักสูญเผ่า                        เหล่าอันธพาลบ่จักเข้ากรมอาศรม

พระมีศีลก็จักเสียอารมณ์                     ก็พุทธอิสระบรมพาลา

นารีขี่ม้าจักเสื่อมสีหนาท                      ชาติประชาธิปไตยจักเสื่อมยศฐา

อาสัตย์จักเลื่องลือชา                          บอกเจรจาก็มาจับกัน

คนกล้าจักเสื่อมใจหาญ                       นักวิชาการจักดูอย่าลืมฉัน

ผู้ดีจักถอยจากทรัพย์พลัน                    ก็มันไปเป่านกหวีดไม่ทำการ

จักถอยอายุแอ๊บแบ๊วถ้วนหน้า               ก็วิชาแปรปรวนชวนเปนมารทั้งขนาน

อันนางงามนางฟ้านางจักรยาน              ก็เปรียบปานนางยักษ์สมอคอน

ทั้งข้าวยากหมากฝรั่งก็จักแพง              ก็หมู่แมงจำนำข้าวกับ ปปช.ปอนปล้อน

จักเกิดพิษมิคสัญญี กกต.ตอน              ก็ผีกรวยกินนอนสมชัยปน

ทั่วประเทศเขตต์ธานี                          จักเกิดกาลกลีทุกตำบลหน

บ้านเมืองจักไร้ไพร่พล                        ทั่วโลกจักบ่นทุยแลนด์แดนสไมล์

จักร้อนรนสมญาว่าอาเซียน                  ทั้งเพี่ยนลาวชาวแขมร์ว่าแย่หลาย

มัวรบราฆ่าฟันกันวุ่นวาย                      รถฟายช้าเพราะลูกรังยังเหลือเฟือ

เมื่อกรุงแก้วรัตน์ราชธานี                      เป็นสถานที่รกร้างดั่งพงเสือ

ไม่มีคนดีศรีอยุธยาร่วมลำเรือ               ทุกสิ่งเหลือเพื่อเริ่มใหม่นับหนึ่งไป

ตราบเมื่อเปลี่ยนกาลผ่านพ้น                ประชาชนได้มีประชาธิปไตยไว้

เลือกตั้งนั้นไซร้  คือทางออกไพร          เพื่อกำชัยในศัตรูที่กรูก็เซ็งเป็ด !

จบศักราชทำนายกรุงรุ่งวันหน้า              ยี่สิบสอง พฤษภา สอง ห้า ห้า เจ็ด ประเทศไทย.