ทัณฑสถานหญิงกลาง

เรือนนอนเพชร R. 1/6

วันที่ 26 ธันวาคม 2557

ถึงคราวที่จะฝากนิทานต่อให้กับเด็กๆ แล้วนะ ฝากเธอด้วยนะคะ + หลังจากปล่อยขี้กองโตไว้เจ้าเท้าเล็กก็ยิ้มกริ่มอย่างภูมิใจ ปีศาจร้ายกำลังเคาะประตูหัวใจของมันแล้ว มันเดินทิ้งระยะห่างออกมาแต่ยังพอมองเห็นหมุดหมายที่ปล่อยเอาไว้ได้ มันขดตัวลงข้างพุ่มไม้แล้วรอคอยให้ใครสักคนหนึ่งเดินไม่ดูตาม้าตาเรือมาเหยียบเข้า..คงจะสนุกพิลึก…มันคิดพร้อมกับหัวเราะในใจ เจ้าปีศาจนั้นหัวเราะดังกว่ามันซะอีก55 แต่ความคิดและเสียงหัวเราะของมันก็ต้องหยุดชะงักลง…ฝูงงัว! ฝูงงัวของใครสักคนกำลังมุ่งมาทางนี้ และเจ้าลูกงัวสีขาวเหมือนสำลีที่ดูเหมือนจะเพิ่งออกมาจากท้องแม่ของมันได้ไม่นานพลันหยุดยืนอยู่ในองศาของกองอึและมันก็ยกหางของมันขึ้น “โถ่” เจ้าเท้าเล็กร้องขึ้นในขณะที่เจ้างัวน้อยปล่อยอึกองใหญ่กว่าลงมาทับอึกองนั้นของมันซะมิดเลย…หมดกัน !! แผนการที่วางเอาไว้ เจ้าเท้าเล็กกระโดดออกมายืนเท้าสะเอวจ้องมองฝูงงัวอย่างหงุดหงิด จมูกของมันย่นและฟุตฟิตๆ แล้วก็กระแทกเท้ากลับตัวเดินหน้ามุ่ยต่อไป “หมดกัน” มันคิด “เจ้างัวน้อยนั่นมันกล้าดียังไงมาปล่อยอึทับข้า” ความโมโหทำให้มันเดินเร็วขึ้นเพราะเบื้องหลังไม่มีเรื่องสนุกให้รอแล้ว..น้ำมูกใสๆไหลมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ แต่ว่ามันก็แค่ซืดกลับเข้าไปหรือไม่ก็เอาแขนเสื้อปาดออกมาข้างแก้มเท่านั้นแหละ แสงตะวันสีแดงส้มเริ่มแผ่เต็มขอบฟ้าแล้วและท้องของเจ้าเท้าเล็กก็ร้องจ๊อกๆ ใช่ ! นี่มันได้เวลากินข้าวแล้วละ มันเล็งหาต้นไม้ที่ร่มไม่หนาเกินไปนักเพื่อพิงตัวเองกับแสงแดดในขณะที่กินข้าว ห่อใบตองตึงถูกแกะออกข้าวเม็ดใหญ่อัดเต็มในนั้น กลิ่นใบตองยังติดอยู่ทุกครั้งที่เอาข้าวใส่ปากสลับกับปลาทูเค็มจากที่ไหนสักแห่งที่รถมีหลังคาเอาไปขายที่หมู่บ้านเดือนละครั้ง ปลาทูถูกกินไปแค่ครึ่งตัว แน่ละสิ มันเค็มนี่นา พอหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน พุงกลมๆป่องดันเสื้อตัวเล็กๆนั้นออกมา มันจึงเอนหลังกับขอนไม้แห้งแล้วหลับตาลง ปล่อยพุงให้เป็นอิสระ แต่เสียงนกน้อยก็ปลุกมันตื่นขึ้นเพื่อเดินทางต่อไป เจ้าเท้าเล็กออกจะหงุดหงิดกับคำสบประมาทของเจ้านกน้อยที่ว่าเท้าเล็กๆของมันคงเดินไม่ถึงไหน “โถ่ เจ้านกตัวจ้อยคอยดูเถอะแล้วจะรู้ว่าเราเดินเร็วแค่ไหน” มันขมวดคิ้วหน้ายุ่งมุ่งตรงไปตามทาง พร้อมกับแสงของตะวันที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นและเสียงหอบหายใจทางปากเป็นจังหวะ

ขญ. ภรณ์ทิพย์ มั่นคง

ป.ล.โปรดใช้ถ้อยคำที่สุภาพและถูกหลักภาษาไทย

หมายเหตุ : นิทานจากผู้ต้องขังคดีมาตรา 112 ภรณ์ทิพย์ หรือ กอล์ฟ วัย 26 ปี เพื่อนๆ มักเรียก กอล์ฟ เด็กปีศาจ ปัจจุบันถูกคุมขังฝากขังครบ 5 ผลัดแล้ว อัยการขอขยายเวลาฝากขังอีก 2 ผลัดก่อนมีคำสั่งฟ้องหรือไม่ภายในวันที่ 25 ต.ค.นี้ ที่ผ่านมาทนายความยื่นคำร้องคัดค้านการประกันตัวรวมแล้ว 4 ครั้ง ยื่นหลักทรัพย์ขอประกันตัว 3 ครั้งแต่ศาลมีคำสั่งไม่ให้ประกันเนื่องจากเป็นคดีร้ายแรง เกรงผู้ต้องหาจะหลบหนี

กอล์ฟถูกจับกุมจากข้อกล่าวหามีส่วนร่วมในละครเจ้าสาวหมาป่า จัดแสดงในงานรำลึก 14 ตุลาคมปีที่แล้ว

เธอมีพื้นเพเป็นชาวพิษณุโลก ครอบครัวทำไร่มันสำปะหลัง จบการศึกษาจากคณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ทำกิจกรรมเพื่อสังคม ทำค่ายอาสาต่างๆ มาตั้งแต่มัธยมศึกษาปีที่ 5 จนปัจจุบัน มีความสามารถในศิลปะหลายแขนงทั้งวาดภาพ เขียนนิทาน แต่เธอดูจะหลงรักศาสตร์การแสดงเป็นพิเศษ เคยก่อตั้งประกายไฟการละคร ก่อนจะปิดตัวไปในปี 2555

ครั้งหนึ่งเธอเคยให้สัมภาษณ์ถึงความใฝ่ฝันไว้ว่า “อยากไปเล่นละครในต่างจังหวัด อยากเล่นในที่ที่ต่างกัน และที่สำคัญอยากเล่นให้เด็กๆ ดู เราอยากจะเล่านิทานเรื่องใหม่ให้เด็กๆ ฟัง เป็นนิทานของคนธรรมดาที่เปลี่ยนโลกได้”

ระหว่างถูกคุมขังอยู่ในเรือนจำ เธอเขียนนิทานส่งให้ผู้ใกล้ชิดเป็นตอนๆ บอกเล่าความฝันและส่งกำลังใจถึงผู้คนข้างนอกโดยเฉพาะเด็กๆ ที่เธอมักจะทำกิจกรรมด้วย ผู้ใกล้ชิดแจ้งด้วยว่า คำที่ขีดเส้นใต้คือคำที่เธอจำเป็นต้องใช้ภาษาสุภาพตามกฎระเบียบของเรือนจำทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่