มันเจ็บช้ำระกำเหลือที่
กระทั่งบทกวียังไม่อาจสื่อสาร
ภายใต้กฎหมายสามานย์
ของรัฐเผด็จการสิงเมือง

ฉันไม่อาจพูดอะไรได้มากกว่าคำว่าสามัคคี
ต้องเป็นคนดีต้องมีความสุข -คุณถูกทุกเรื่อง!
จิตวิญญาณเสรีล้วนแค้นคับล้วนขัดเคือง
ตั้งแต่เมื่อคุณเยื้องย่างเข้ามาแล้ว -รู้ไหม?

ขีดเขียนอะไรก็ต้องกระมิดกระเมี้ยน
เพราะกลัวโดนจับไปเปลี่ยนทัศนคติเสียใหม่
พวกคุณ แค่ความเป็นคน ก็ยังไม่เข้าใจ
จะปรับความคิดใครควรคิดดู (ใช้หัวแม่เท้าลองตรองดู)

มันเจ็บช้ำระกำเหลือทน
ถ้าความเป็นคนแทบไม่มีอยู่
เห็นความต่างเป็นศัตรู
เราจะเป็นอยู่อย่างไร?

ไม่มีเรื่องประเทืองปัญญาในอารยะชน
มีแต่ความหมองหม่นของการศึกษาที่บอดใบ้
ใช่! ใช่! ใช่! คุณไม่ได้ต้องการระบอบประชาธิปไตย
คุณต้องการแต่ความเป็นไทยในแบบของคุณ

ในแบบที่ห้ามใครงัดข้อต่อล้อต่อเถียง
ต้องฟังเสียงปืนปรามตามที่ท่านสนับสนุน
อย่า! อย่า! อย่าขัดขวางเดี๋ยวพ่อทุบให้เป็นจุล
"ผมไม่พูดกับคุณแล้ว" สะบัดก้นพ้นไป

มันเจ็บช้ำระกำเหลือรัก
เคยตระหนักบ้างหรือไม่
ที่เป็นมา และกำลังเป็นไป
มีแต่รอยหม่นไหม้เป็นตรา

หมื่นพันปากกาเคยผลิดอกไม้เต็มลานโพธิ์
เสียงเพลงโห่ร้องร่ำลำเนาไพรใครกู่กล้า
มาวันนี้เสียงแหบหาย -หักปลายปากกา
เหลือเพียงรอยพรรณนาเห่ช้าที

ขอทุกท่านจงเป็นสุขในยุคสาระยำ
ทั้งถ้อยคำเงียบใบ้ห่างไกลวิถี
เท่าที่แรงเล็กน้อยจะพอมี
จะต่อตีต่อสู้อยู่ต่อไป!