เขียนถึง “ไผ่ ดาวดิน” ไม่กินข้าว
สังคมร้าวอารยะต้องขัดขืน
อหิงสา อโหสิ ใจหยัดยืน
ปลุกคนตื่นจากใหลหลับสิตรับฟัง!

ประชาเอ๋ยไฉนเลยประชารัฐ
มุ่งขจัดนักคิดในกรงขัง
เหยียดประชาผู้เห็นต่างอย่างชิงชัง
ไผ่จึงคือความหวังพลังชน

ไผ่แตกหน่อกอไผ่ผลัดใบผลิ
ตรองสติตรากตรำหยัดลำต้น
จากหน่ออ่อนเอนไหวไผ่ก้าวพ้น
ผ่านการเคี่ยวกรำข้นทนทรมา

เจ้าอยู่หว่างดินร้าวและดาวลับ
แดนตารางมืดดับลงกับหล้า
เจ้าเดิมพันชีวิตแลกอิสรา
อหังการ์กล้าแกร่งเกินแรงใจ

เมื่อเปิบข้าวทุกคราวคำโปรดครุ่นคิด
เพ่งพินิจถึงผู้กล้านามว่า “ไผ่”
วอนดาวดินน้ำฟ้าป้องคุ้มภัย
อำนวยชัยความฝันใฝ่ “ไผ่ ดาวดิน”