ประเทศของฉัน ผู้คนทุกข์ถูกลงทัณฑ์กันเกลื่อนกล่น
ที่คุมขังช่างมากมายหลายแห่งหน หวังยังทนให้ไหวใจต้องหวัง
เธอต้องทนให้ได้อย่าพ่ายแพ้ เหน็บหนาวแค่ไหนไม่คลุ้มคลั่ง
เสรีภาพนอกกำแพงแข่งผุพัง ความเกลียดชังยังร้อนเร่าภูเขาไฟ
ผิวน้ำดูดังนิ่งไม่ติงไหล แต่ภายใต้สายน้ำงำลามไหม้
สะสมปมเงื่อนเงาแผดเผาใจ ผู้คนไม่สามัคคีจ้องตีกัน
โลกของเธอ คอยชะเง้อวันเดือนปีที่ปิดกั้น
รอคอยการสิ้นแรงแสงตะวัน สู่ความฝันพาไปไร้กำแพง
เนื่องในวาระดิถีขึ้นปีใหม่ อันพรใดก็ไม่มีที่ส่องแสง
คนนอกคุกแต่ยุคสมัยไร้เรี่ยวแรง ใจเข้มแข็งแห่งคนคุกปลุกใจเอย.