คุณรู้สึกอย่างไร
เมื่อลากใคร ถีบส่งเข้ากรงขัง
ด้วยแววตาเย่อหยิ่งและชิงชัง
ราวแค้นคลั่ง เกลียดหน้ากันมานาน

คุณคือผู้ถือกฎหมาย
กลับทำร้ายนักสู้ผู้กล้าหาญ
ยัดมาตราเบ็ดเสร็จเผด็จการ
จิตวิญญาณนักกฎหมาย คุณไม่มี

เพียงประกาศวาจาประกาศิต
ก็ชี้ผิดชี้ถูกได้ทุกที่
ไม่สนใจตรรกะแห่งรูปคดี
ส่งราศีองอาจแสนเหนือแท่นบัลลังก์

หรือเป็นหมารับใช้ของนายทหาร
เป็นวงศ์วานคอยคำนับรับคำสั่ง
สิ้นสุดคำพิพากษาทุกคราครั้ง
ยังเฝ้าหวังได้หน้าสง่างาม

ทำความเคารพทหารผู้ถืออาวุธ!
สวมเครื่องแบบบริสุทธิ์น่าเกรงขาม
ยศตำแหน่งมั่นคงทะนงนาม
ไร้ที่ทราม ประดับตนเป็นคนดี

คนถือปืน ปรับเปลี่ยนเขียนกฎหมาย
ชี้ให้ตายก็ต้องตาย ไม่อาจหนี
เปลี่ยนมาตราเป็นกับดักกี่วรรควลี
คนหวังสิทธิ์เสรี ไร้ที่ยืน

พลเมืองเติบโตด้วยโซ่ตรวน
ทุกกระบวนบทบัญญัติ ยากขัดขืน
ชีวิตบนเส้นด้าย - ปลายกระบอกปืน
ลืมตาตื่นทุกวันราวฝันร้าย

กี่คนที่เดินเข้าคุก
ไม่อาจลุกเชิดหน้าคราแพ้พ่าย
ใครสร้างอาณานิคมความงมงาย
เปลี่ยนความหมายสิทธิ์เสรีที่มีมา

คุณรู้สึกอย่างไร
ไทยแลนด์แดนศิวิไลซ์ไม่ก้าวหน้า
กุมอำนาจมืดมัวเหยียบหัวประชา
มันไล่ล่า ขังชีวิตจิตวิญญาณ

อย่าลืมว่าเรายังไม่ตาย
เมื่อชั่วร้ายเกิดก่อ ต้องต่อต้าน
อย่าให้มันกดหัวไปชั่วกาล
ล้างหมู่มาร เพื่อระบอบอันชอบธรรม

หมายเหตุผู้เขียน: บันดาลใจจากกรณี 'ไผ่ ดาวดิน' อ่านเผยแพร่เป็นครั้งแรกในงาน "จากเพื่อน...ถึงไผ่" (แห่งยุคสมัย ชอบทำ - ไม่ชอบธรรม) ณ ร้านหนังสือ The Writer's Secret วันเสาร์ 4 กุมภาพันธ์ 2560