สูงสุดสอยดอยเหนือเมื่อฟ้าหนาว
หนทางยาวร้าวเหน็บเจ็บเพียงไหน
เจ้านกหนุ่มวเนจรซ่อนความใน
เคยอบอุ่นอ่อนไหวใต้แสงเดือน

จันทร์เจ้าขา... ไม่ขอข้าวขอแกงดอก
เพียงอยากบอกผองข้าใช่คนเถื่อน
ขอเศษเสี้ยวสัญชาติไยแชเชือน
ผูกปมเงื่อนเหมือนหมู่ข้ามิใช่คน

จึ่งกางปีกถลาไปวิ่งไล่ฝัน
ทั่วแนวไพรพนาวันเฝ้าดั้นด้น
ปลุกมนุษย์ “เหนือสัญชาติ” ทุกผองชน
ข้ามให้พ้นพันธนาโลกสามานย์

เจ้านกป่าฝ่าทะยานสะพานรุ้ง
มโนมุ่งนฤมิตกวีหวาน
ประโลมปลอบคนทุกข์คนสาธารณ์
ได้สมานบาดแผลแด่เผ่าพงศ์

เกิดในไทย โตในไทย พูดไทยชัด
ถูกจำกัดปฏิเสธสัญชาติส่ง
พ่อแม่อ้างต่างด้าวจากดอยดง
คล้ายแยกกากับหงส์เหยียดวงศ์เครือ

เราจากกันวันฟ้าเดือดสกุณดับ
ลาล่วงลับแหลกร่างช่างร้ายเหลือ
ไม่มียา ไม่มีปืน ระเบิดเชื้อ
มีเพียงแค่เลือดเนื้อและวิญญาณ

สองมือกำความฝันอันคว้างเคว้ง
ฝากบทเพลงสุดท้ายให้สืบสาน
“ชัยภูมิ ป่าแส” ปลุกตำนาน
อหังการ “ลาหู่” สู่อิสรีย์