กลางเปลวไฟไหม้แดง 
หยาดเลือดไม่เคยแห้งเหือด 
เพื่อนเราตายจมกองเลือด 
เสียงปืนเดือดกลางถนน
ถามหัวใจของเราเถิดว่า 
เขาคิดราคาความเป็นคน 
ชีวิตประชาชน พลเมือง “ถูก” หรือ “แพง”

ไม่มีใครสู้เพื่อตาย 
ในประเทศประชาธิปไตย 
แต่เพื่อนเราสู้แล้วตาย 
เดินทางไกลอีกกี่ล้านปีแสง
ใช้เนื้อหนังเท่าไหร่ 
ตอกลงไปเป็นเส้นสายลายแทง 
(อย่า) ใช้เลือดคนเสื้อแดง 
เขียนสัญญาแห่งการ “ปรองดอง"

โลกไม่ได้หมุนกลับ 
แต่เป็นเราเองที่เดินกลับไป 
ไม่สร้างอะไรใหม่ 
อยู่กันไปขาดขาดพร่องพร่อง 
บอกสหายให้ลืม 
หรือคุณลืมได้ว่ากี่ศพกอง 
Let it be ผิดท่วงทำนอง 
กรรแสงก้องร่ำร้องระงม

ปรองดองเพื่อเริ่มนับหนึ่ง 
ถึงร้อยแล้วให้เขาฆ่าเราใหม่ 
เสียสละและอภัย 
อยู่กันไปในโลกขมขม
นั่งมองพระจันทร์ด้านเดียว 
รักเพื่อนร่วมชาติอย่างเกลียวกลม 
ผรุสวาทกับสายลม 
กูขื่นขมกับรักลวงลวง

อย่าบอกให้ลืมแผลเก่า 
แต่โปรดบอกเราจะรักษาอย่างไร 
ปลายมีดคมเขาโถมใส่ 
เกิดรอยแผลใหม่ไม่เคยขาดช่วง
ฝนเลือดเดือนเมษา 
ดาวพฤษภาลับไปกี่ดวง 
คนตายไม่กลับมาทวง 
คำสัญญาที่เคยมีร่วมกัน

ถามหัวใจของเราเถิดเพื่อน 
หมู่ดาวเถื่อนยังคอยคำตอบ 
เดินกลับไปใต้กะลาครอบ 
ละทิ้งระบอบที่เราใฝ่ฝัน
ยัดเยียดให้คนธรรมดา 
เป็นผู้เสียสละตลอดกาล 
ท่องคำ “ไม่ลืม” ไปวันวัน 
(หรือ) เพื่อเยียวยา...อาการ “ลืม”