แม่แดง-นันทวัน เมฆใหญ่ สุวรรณปิยะศิริ ศิลปินอาวุโส โพสต์เฟซบุ๊กเล่าประสบการณ์ดูภาพยนตร์ พ้อคนไม่สนเพลงสรรเสริญ ห่วงกินป๊อปคอร์น ถาม “ทำไมไม่ยืน” ก็ถูกด่ากลับหยาบคาย เชื่อหากโรงหนังเปิดไฟสว่างบางคนจะมีสามัญสำนึก

1 มิ.ย. 66 แม่แดง-นันทวัน เมฆใหญ่ สุวรรณปิยะศิริ ศิลปินอาวุโส โพสต์เฟซบุ๊กเล่าประสบการณ์ดูภาพยนตร์ พ้อ5 ปีมานี้ คนไม่สนเพลงสรรเสริญ ห่วงกินป๊อปคอร์น ถาม “ทำไมไม่ยืน” ก็ถูกด่ากลับหยาบคาย เชื่อหากโรงหนังเปิดไฟสว่างบางคนจะมีสามัญสำนึก

โดยโพสต์ดังกล่าวมีข้อความดังนี้ 

ตอนนี้เป็นแฟนหอภาพยตร์ที่คุณโดม สุขวงศ์ ทุ่มเททั้งชีวิตสร้างสิ่งที่ทุกคนคาดไม่ถึง จากสถานที่เล็กๆ เป็นสถานที่กว้างใหญ่ไพศาล มีสิ่งที่น่าสนใจมากมายสำหรับทุกเพศทุกวัย เป็นระดับองค์การมหาชน

ถึงแม้จะอยู่ไกลถึงศาลายา แต่ดิฉันก็เต็มใจที่จะขับรถไปชมภาพยนตร์ในอดีตที่ห่ชมยาก อาทิตย์ที่ผ่านมาจนถึงวันนี้ ชมภาพยนตร์ไป 4 เรื่อง คู่กรรม บ้านทรายทอง ฉันผู้ชายนะยะ และมะลิลา ทั้งภาพและเสียงยังคงคุณภาพดีมาก

มีสิ่งที่ไม่ค่อยสบายใจจากสิ่งที่ได้พบในโรงภาพยนตร์หลายแห่ง ก่อนฉายภาพยนตร์จะมีเพลงสรรเสริญพระบารมี เหตุใดช่วงเวลาประมาณ 5 ปีที่ผ่านมา ผู้ชมภาพยนตร์สนใจนั่งกินข้าวโพดคั่วฯลฯ แทนการยืนให้กับเพลงสรรเสริญพระบารมี ไฟมืดก็ยังสังเกตุเห็นว่ามีคนส่วนน้อยที่ยืน บางครอบครัวนั่งเฉยรวมทั้งบุตรหลานที่พามาชมภาพยนตร์ แล้วอย่างนี้เยาวชนที่กำลังเติบโตจะได้รับตัวอย่างที่ดีที่สมควรจากใคร?

วันนี้ดิฉันไปชมภาพยนตร์ที่หอภาพยนตร์ 2 เรื่องๆแรก " ฉันผู้ชายนะยะ "เวลา 13.00. น. และเรื่อง " มะลิลา " เวลา 15.30. น. เรื่องหลังดิฉันเลือกที่นั่งแถวหลังสุด ที่นั่งห่างไป 4 ที่นั่งมีผู้ชายวัยทำงานนั่งอยูกับผู้ชมอีกหลายคน...เมื่อถึงเพลงสรรเสริญพระบารมี แถวเดียวกับดิฉันไม่มีใครยืนขึ้น มีดิฉันยืนคนเดียว ปกติจะไม่อยากพูดอะไร แต่วันนี้มันอดไม่ได้ก็พูดว่า " ทำไมไม่ยืนล่ะคะ " เสียงตอบมา " คุณจะยืนก็เป็นเรื่องของคุณ " ประมาณ 2 วินาที ต่อด้วยคำพูดค่อนข้างเสียงดัง..." เสือก "!!!!!  

ดิฉันยืนจนจบเพลงโค้งอย่างตั้งใจ ไม่หันไปมองว่าคนพูดเป็นใคร และเปลี่ยนไปนั่งแถวอื่น ดิฉันไม่เสียใจที่พูดออกไปเช่นนั้น แต่สลดใจกับคำพูดที่ไม่น่าจะออกจากปากคนระดับทำงาน คนระดับที่ควรจะเป็นตัวอย่างให้เยาวชนจะได้เห็นสิ่งที่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง...เชื่อว่าหากในโรงภาพยนตร์ทุกแห่งจะเปิดไฟสว่างเมื่อมีเพลงสรรเสริญ ก็แน่ใจว่าจะมีบางคนจะมีสามัญสำนึกเกิดความกระดากอายยืนขึ้นบ้าง...แต่ก็แน่ใจอีกเช่นกันว่าสังคมสมัยนี้อะไรคือสิ่งที่เหมาะสม หรืออะไรที่ไม่สมควรจะทำ ก็ยังมีคนไม่ยี่หระ ไม่แคร์ ไม่สนใจ อีกเป็นจำนวนมาก

จริงๆแล้วดิฉันไม่ค่อยอยากจะแสดงความเห็นหรือโพสต์ข้อความอะไรทางสื่อโซเชียลทั้งๆที่อยากจะเขียนอีกหลายอย่าง...แต่ครั้งนี้มันสุดจะทนกับความไร้มารยาท ใช้คำพูดที่หยาบคายเช่นที่ดิฉันพบในวันนี้... ที่ตัดสินใจเขียนมาอาจมีบางคนไม่เห็นด้วยกับดิฉัน แต่ดิฉันคิดว่าสิ่งที่ดิฉันทำคือสิ่งที่ได้รับการอบรมมาจากครอบครัว จากครูอาจารย์ จากประสพการณ์ที่ถูกต้องรอบๆตัวจนมีอายุจะถึง 80 ปีในอีก 2-3 ปีนี้แล้วค่ะ