เมื่อก่อนคุณปฏิเสธประวัติศาสตร์
เพราะรังเกียจรอยบาดอันเปื้อนเปรอะ
บอกว่าสีบางสีนั้นเลอะเทอะ
มีความหลังกรังเกรอะเธอหวาดกลัว

กลัวเส้นทางของเธอไม่พิสุทธิ์
กลัวหมายหมุดของเธอหม่นสลัว
กลัวอุดมคติเธอหมองมัว
กลัวไพร่ชั่วกลบแสงเธอชัชวาล

แล้ววันหนึ่งก็ช่วงชิงประวัติศาสตร์
เพื่อเข้าสู่อำนาจอย่างอาจหาญ
เป็นเจ้าของเจตนารมณ์อุดมการณ์
เอาวิญญาณเปลี่ยนหีบห่อมาต่อทุน

นี่แหละคือโฉมหน้าการเมืองใหม่
ทิ่งบางไพร่ใช้บางเชื้อเพื่อเกื้อหนุน
ไม่มีใครขาวเท่าเงาของคุณ
ชูความเกื้อการุณ ช่างเกรียงไกร

ณ มุมหนึ่ง ซึ่งแอบเร้นรำลึกทวน
มิคร่ำครวญแต่คำนึง  ซึ่งหมาดใหม่
นี่เรากลายเป็นเงามืดแต่เมื่อใด?
โอ้นั่นเงาของใครทาบในเรา?

หรือแต่ต้นวันนั้นไม่เคยมี?
ถึงวันนี้เบื้องปลายจึงเปลี่ยวเหงา
เถิดเพื่อนพ้อง (ทั้งเป็นตายย้ายแหล่งเนา)
ถึงอย่างไรยังคงเศร้า เราเท่ากันฯ