“ความเป็นจริงเป็นยังไง.. ไอ้เด็กพวกนี้มันจะไปรู้อะไร..!”

นี่เป็นประโยคที่ฉันได้ยินบ่อยครั้ง

บ่อยครั้งมาก

บ่อยครั้งจริงๆ

เด็กๆนักกิจกรรมตรงหน้ากำลังเดินขบวนอยู่เป็นทิวแถว

ต่างคนต่างป่าวร้องถึง ‘ความจริงและความถูกต้อง’ ในหลายเรื่องราวที่ผู้ใหญ่ในบ้านเมืองไม่เคยมอบให้

เด็กพวกนั้นจะรู้หรือเปล่าว่าพวกผู้ใหญ่กำลังหลอกเขา..

เด็กพวกนั้นจะรู้หรือเปล่าว่ามีอะไรบางอย่างควบคุมอยู่ซึ่งทำให้ความฝันของพวกเขาไม่มีวันเป็นจริงได้..

พวกเขาอาจจะรู้.. หรือบางทีก็อาจจะไม่รู้

แต่นกพิราบอย่างไรเสียก็ยังคงเป็นนกพิราบ

ปืนขึ้นลำอยู่หลายกระบอกพร้อมที่จะปลดปล่อยเมื่อใดก็ได้

ความจริงมักเป็นเช่นนี้เสมอ..

บางคนว่ามันเหลื่อมซ้อนกับความฝันอย่างแนบแน่นจนแทบแยกกันไม่ออก

ฉันถอยอายุตัวเองให้กลับไปเป็นเด็ก เดินต่อท้ายไปกับพวกเขา