นิทานบทซ้ำ ทางเท้า: กลุ่มกวีตีนแดง จะกล่าวถึง..กาลครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานผ่านมา ณ มหานครเมืองใหญ่แห่งชาวฟ้า ได้เกิดการสังหารหมู่ขึ้นกลางนครา ซึ่งกำลังจะถูกลืมเลือนไปในไม่ช้า … พุทธศักราชสองพันห้าร้อยสิบเก้าในเดือนตุลา เมื่อเมล็ดพันธุ์แห่งเสรีภาพเริ่มเบ่งบานทายท้า ต่อสู้โค่นล้มอำนาจเผด็จการศักดินา หนุ่มสาวฝันใฝ่ถึงสิทธิเสรีที่แสวงหา อุดมการณ์แห่งเสรีแหลมคมประหนึ่งศาสตรา ปีศาจจึงป้ายสีใส่ร้ายประชาชน นิสิต นักศึกษา เฮ้ย..มันเป็นพวกคอมมิวนิสต์ แกว ญวน สมควรฆ่า ล้อมปราบกำราบให้เสียสิ้นทั้งแดนโดมเจ้าพระยา .... เสียงปืนสะท้านดังกึกก้องอยู่ในความสงบ เสียงร้องร่ำไห้เพราะตามหาลูกชายไม่พบ เสียงเรียกหาสหายที่ตายไปโดยไม่ได้ฝังกลบ ใต้ร่มมะขามต้นนั้น..ถูกแขวนไว้ด้วยศพ .... พุทธศักราชสองพันห้าร้อยห้าสิบสามในเดือนพฤษภา เชื้อร้ายระยำจากรัฐประหารหวนคืนกลับมา เมื่อประชาชนถูกปล้นสิทธิเสรีภาพไปต่อหน้า ผู้คนตาสว่างจึงกู่ร้องทวงถามไปยังสวรรค์ชั้นฟ้า ปีศาจร้ายมันเริ่มร่ายมนต์สะกดกล่อมปิดดวงตา ความเป็นมนุษย์จึงถูกลดทอนไปลงจนไร้คุณค่า เฮ้ย..นั่นพวกโง่มันถูกซื้อถูกหลอกลวงมา ไอ้พวกชนชั้นต่ำไอ้พวกผู้ก่อการร้าย..ต้องฆ่า ... ราชดำเนินถึงราชประสงค์จึงแปรเป็นสนามรบ กระชับพื้นที่ด้วยกระสุน..ลอบยิงให้เป็นศพ พระเพลิงจึงแผดเผาร้อนเร่าไปทั่วทั้งพื้นพิภพ สังคมร้าวแยกแตกกระจายยากที่จะหาจุดจบ ... ประชาชนไม่ได้ตายเพราะสายฝนของเดือนตุลา ไม่ได้ตายเพราะแดดลมร้อนแล้งของเดือนพฤษภา แต่ตาย..เพราะคมกระสุนของพวกชาติชั่วใจหมา ซึ่งเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า..ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเรื่อยมา ... (และคำถามสุดท้าย..เราล้วนรู้อยู่แก่ใจว่าใครฆ่า) … ขอร่วมไว้อาลัยและรำลึกถึงวีรชน ในวาระครบรอบ 35 ปี 6 ตุลาคม 2554